Մտորում

Նարեկացի. «Թև տուր ինձ, որ բարձրանամ վեր

և չընկնեմ հոգնածության ծանրությունից»։

Հոգնածությունը երբեմն սեղմում է հոգին, ինչպես քարե բեռ, որից խուսափել չես կարող։ Բայց Նարեկացին այն վերածում է աղոթքի՝ հիշեցնելով, որ մարդը մենակ չէ իր ծանրության մեջ։

Թևերը միայն մարմնին չեն պատկանում․ դրանք գալիս են այն ուժից, որ կանգնած է մեր վերևում ու ներսում։ Երբ վստահում ես այդ ուժին, հոգնածությունը դառնում է ոչ թե գամվածություն, այլ թռիչքի սկիզբ։ Եվ պարզվում է, որ բարձրանալը երբեմն հենց հոգնածությունից է ծնվում, երբ ամեն բան սպառված է, բացվում է ճամփա դեպի թեթևություն։

Մարի ԳՐԳՈՋԱՅԱՆ

Մեկնաբանություններ